ﺗﺮاﻛﻢ دﻳﻨﺎﻣﻴﻜﻲ ﻳﻜﻲ از روش ﻫﺎي ﺑﻬﺴﺎزي زﻣﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ از اﻋﻤﺎل ﻣﻘﺎدﻳﺮ ﺑﺎﻻي اﻧﺮژي ﺑﺮ روي ﺳﻄﺢ زﻣﻴﻦ ﻧﺎﺷﻲ می ﺷﻮد. اﻳﻦ اﻧﺮژي ﺑﺎ ﺑﺎﻻﺑﺮدن و رﻫﺎ ﻛﺮدن ﻣﻜﺮر کوبه ای که وزن آن از 5 تا 27 تن و ارتفاع متوسط آن بین 9 تا 30 متر متغیر است، اعمال می شود. کوبه به کمک یک جرثقیل معمولی و با استفاده از یک کابل تکی و یک چرخ بالابر دارای قرقره آزاد که اجازه می دهد کابل با کم ترین میزان اصطکاک از روی قرقره باز شود، بالا برده و رها می شود. با اعمال انرژی در سطح خاک، گودال هایی ایجاد می شود که این گودال ها با مصالح درشت دانه پر شده و کوبیده می شوند. ﻋﻤﻖ ﺑﻬﺴﺎزي ﻣﻌﻤﻮﻻ از ﺣﺪود 3 تا 11 متر ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﻴﺐ عمق ﻫﺎي ﻣﺘﻨﺎﻇﺮ ﺑﺎ اﻧﺮژي ﺳﺒﻚ و ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﻋﻤﺎل ﺗﺮاز ﺑﺎﻻي اﻧﺮژي، ﺳﻄﺢ نهشته ی ﺧﺎك تا ﻋﻤﻘﻲ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ ﻋﻤﻖ ﮔﻮدال ﻫﺎي اﻳﺠﺎد ﺷﺪه در ﺷﺮاﻳﻂ ﺳﺴﺖ ﻗﺮار میﮔﻴﺮد. این ﻻﻳﻪ ﺳﻄﺤﻲ ﮔﺎﻫﻲ اوﻗﺎت در ﻳﻚ ﺷﺒﻜﻪ ﻧﻘﺎط ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻫﻢ و ﺑﺎ اﻋﻤﺎل اﻧﺮژي ﺳﻄﺢ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان دور اﺗﻮﻛﺸﻲ ﻣﺘﺮاﻛﻢ میﺷﻮد. در روش تراکم دینامیکی، محدودیت عمق بهسازی وجود دارد. سنگین ترین کوبه ای که می توان با تجهیزات متداول بلند کرد حدود 6 تن با ارتفاع سقوط 23-4/27 متر است که نهایتا منجر به بیشینه عمق بهسازی در حدود 11 متر می شود. اگر عمق بهسازی بیشتر مد نظر باشد می توان از تجهیزات خاصی برای بالا بردن کوبه 27 تنی از ارتفاع 30 متری به منظور دستیابی به عمق 14 متر به کار برد. اگر تراکم عمیق تر مد نظر باشد می بایست ترکیب تراکم دینامیکی با دیگر روش های بهسازی نظیر تزریق و ستون های شنی در نظر گرفته شود. کاربرد های عمده تراکم دینامیکی شامل دو مورد؛ (الف) تراکم نهشته های سست و (ب) فروپاشی حفرات بزرگ می باشد.